Hij werkte in Londen, Riyad, Kazachstan, Hamburg, Kirgizië
en Moskou. En nu al tien jaar ‘gewoon’ in Arnhem. Nou ja, gewoon. Ook hier is
hij grenzeloos bezig met pionieren, bruggen bouwen, verbinden, managen en
sturen.

Het avontuur begon met de hotelschool. Of eigenlijk begon
het al op zijn vijftiende, toen hij journalist wilde worden. Hij schreef graag
en goed en was al snel hoofdredacteur van de schoolkrant, op dat moment de
oudste schoolkrant van Nederland, waar nog steeds exemplaren van naar de
Koninklijke Bibliotheek worden gestuurd.

Het managen van
het schrijven ging hem echter beter af dan het schrijven zelf. Dan zijn er twee
keuzes na de middelbare school: Nyenrode of de hogere hotelschool. Dat werd de
hotelschool in Den Haag dus, want als je in Limburg bent opgegroeid kies je
niet voor Maastricht, zegt hij met een knipoog.

Op de hotelschool werd hij gescout door de wereldspeler en
hotelketen Hyatt die hem een stageplaats in Londen aanbood. Hij werd er meteen restaurantmanager:
hup, in het diepe. Van Londen werd hij doorgeplaatst naar Riyad, de hoofdstad
van Saudi-Arabië.

Hij werd er trainingsmanager en ontmoette in het hotel een
leger van bekendheden toen de Golfoorlog
in volle gang was. Mensen van CNN, defensie, politiek, noem maar op. Het
epicentrum van activiteit. Hij was toen 23 jaar.

Op een maandag vroegen ze hem of hij vrijdag in Almaty wilde
beginnen. Almaty? Ze bedoelden daarmee Alma Ata, in Kazachstan. Welja, waarom
niet. Een land ten noorden van de Himalaya, zeven maanden sneeuw en kou maar
een prachtplek om iets nieuws op te bouwen.

Hij ontmoette er zijn huidige vrouw, die Ruslandkunde had
gestudeerd en voor een groot juridisch bedrijf bezig was een grondwet te
schrijven voor het jonge landje. Marcel werkte in het hotel, bouwde het uit en
maakte het groot.

Drie jaar daarna stapte hij over naar Hyatt Hamburg, waar
hij directeur Sales werd. Een beetje terug naar Europa, zo leek het. Maar nee,
want in Hamburg vroegen ze hem na een jaar om zijn expertise toe te passen in …
Kirgizië, nota bene het buurland van Kazachstan. Ook een pioniersbaan, waar het
tot september 2001 uitermate rustig was en daarna (9/11) een heksenketel. Er is
geen wereldleider die hij daar niet gezien heeft in die tijd.

Vervolgens vroeg de leiding hem in Moskou te gaan werken, in
het mooiste hotel van de wereld, naast het beroemde Bolsjoj-theater. Een onvergetelijke
ervaring. Met de komst van het eerste kind lonkte de stabiliteit van een
thuishaven echter steeds meer, en koos Marcel voor een baan bij de Bilderberg
Groep in Oosterbeek, en ging in Arnhem wonen.

Geïnspireerd door zijn ceo die geen hotelschool had en dus niet ‘gehinderd door vakkennis’ was,
ging Marcel na een paar jaar in op het verzoek van Dirkzwager advocaten en
notarissen, die een algemeen directeur vroegen. Een niet-jurist, die de
organisatie al pionierend verder kon brengen.

En dat deed hij. Bekend is Dirkzwager door het kennisdelen,
door de koppeling van tien bibliotheken, door de ontwikkelde apps, door de
manier waarop de juristen elke dag bericht na artikel op slimme wijze online
plaatsen waardoor landelijke tv- en nieuwszenders dit ‘regionale’ kantoor verkiezen
boven de Zuidas-molochs, en heel recent door het lanceren van weer een nieuw
kennisplatform.

Bruggen bouwen doet hij ook als voorzitter van VNO-NCW Gelderland,
via de Economic Board en via het Nationaal Fonds Kinderhulp en het Werkbedrijf,
om enkele van zijn nevenfuncties te noemen. Hij onderhoudt een netwerk van
mensen en organisaties om te verbinden, om mensen in hun kracht te zetten en
iedereen optimaal te laten werken. Want dan is het leven een echt avontuur. Net
als voor hem.

Marcel kreeg het stokje van Jacco Vogelaar en geeft het nu
door aan Kevin Rijke van IPKW.